p.s. Loes

In p.s. Loes neemt de 85-jarige Loes ons mee in de laatste fase van haar leven. Een laatste wens heeft ze niet. Ze wil nog ‘gewoon gezellig’ napraten met koffie en iets lekkers erbij. Loes is veerkrachtig en opgewekt. Ze ervaart haar dagen in het hospice als de p.s. van haar leven; een extra stukje tijd. De natuur mag beslissen hoe lang dit stukje duurt, daar heeft ze zich aan overgegeven. Dit is in het begin gemakkelijk voor Loes. Toch wanneer het langer duurt dan ze gedacht had, en het napraten lastig wordt, voelt Loes de enorme uitdaging om geen regie meer te hebben over je eigen leven. Tijdens dit  proces groeit de band tussen Loes en de filmmaker, die een parallel ziet met het stervensproces van haar eigen vader.